Malarstwo pejzażowe – Adam Kwarta
Malarstwo pejzażowe Adama Kwarty odchodzi od tradycyjnych form, w którym pejzaż jest jedynie statycznym obrazem, rejestrowanym wzrokiem. W swoich pracach artysta proponuje zupełnie nowe podejście – poprzez wykorzystanie różnorodnych faktur, struktur i materiałów, tworzy dzieła, które można nie tylko oglądać, ale także dotykać. Powierzchnie jego obrazów, wykonane przy użyciu mieszanki akrylu, piasku, metalicznych farb i specjalnych lakierów, stają się przestrzenią interakcji. Adam Kwarta zaprasza widzów do badania struktury obrazu poprzez dotyk, co wprowadza element percepcji hapticznej do doświadczenia sztuki. To podejście jest szczególnie innowacyjne, ponieważ tradycyjne malarstwo zazwyczaj skupia się na oddziaływaniu jedynie na zmysł wzroku. Wystawa malarstwa pejzazowego pozwala na odbiór obrazów w sposób wielozmysłowy – można poczuć szorstkość, gładkość, wypukłości i inne cechy fizyczne obrazów, co otwiera zupełnie nowe perspektywy w odbiorze sztuki. Malarstwo pejzażowe jako ProcesArtysta w abstrakcyjnym cyklu swoich pejzaży, zwraca uwagę na dynamiczny charakter krajobrazu. Jego obrazy nie są statyczne – zmieniają się w zależności od kąta, z którego są oglądane, oraz od światła, które na nie pada. Użycie metalicznych farb powoduje, że powierzchnie obrazów opalizują, zmieniając barwy w zależności od intensywności i kąta padania światła. Zastosowanie żywic sprawia, że obrazy mogą świecić, a lakiery o wysokim połysku dodają dodatkowej warstwy zmienności w odbiorze wizualnym. Te zmiany optyczne wprowadzają element dynamiki, który podkreśla, że pejzaż to nie tylko przestrzeń, ale proces – coś, co nieustannie ewoluuje, zmienia się i jest w ciągłym ruchu. To malarstwo pejzazowe w nowym wymiarze. Pejzaż jako multi-zmysłowa percepcjaPodstawą kontemplacji malarstwa pejzażowego Adam jest wielozmysłowe podejście do odbioru dzieła. Widz, który przyzwyczajony jest do linearnej, płaskiej formy obrazów, staje wobec tekstur, wypukłości i nieregularnych powierzchni, które domagają się nie tylko analizy wzrokowej, ale i kinestetycznej wyobraźni. Choć nie zawsze fizyczny dotyk jest możliwy, to sama obecność warstw strukturalnych stymuluje zmysł dotyku w sposób pośredni. Wyobrażenie sobie, jak mogłaby czuć się konkretna struktura pod palcami, jak powierzchnia odbija światło lub jak się załamuje, staje się częścią kontemplacyjnego aktu. W ten sposób artysta buduje absolutnie unikalne malarstwo pejzażowe. |