Malarstwo strukturalne – horizontal, Bartos Saro

Malarstwo strukturalne wprowadza do sztuki nowy sposób interakcji, który przekracza tradycyjne granice wizualności i stawia widza przed wyjątkowym wyzwaniem percepcyjnym. Kontemplacja takiego malarstwa wymaga od odbiorcy nie tylko uważnego patrzenia, ale również odczuwania przestrzeni, faktur i złożoności materialnej, które tworzą dzieło. Malarstwo strukturalne jest bowiem formą sztuki, która działa nie tylko poprzez kolor i formę, lecz także przez fizyczną obecność materiałów, które budują obraz – od szorstkości płótna po gładkość nałożonych warstw farby i elementów trójwymiarowych.

Kontemplacja malarstwa strukturalnego

Zmysłowa percepcja struktury

Podstawą kontemplacji malarstwa strukturalnego jest wielozmysłowe podejście do odbioru dzieła. Widz, który przyzwyczajony jest do linearnej, płaskiej formy obrazów, staje wobec tekstur, wypukłości i nieregularnych powierzchni, które domagają się nie tylko analizy wzrokowej, ale i kinestetycznej wyobraźni. Choć nie zawsze fizyczny dotyk jest możliwy, to sama obecność warstw strukturalnych stymuluje zmysł dotyku w sposób pośredni. Wyobrażenie sobie, jak mogłaby czuć się konkretna struktura pod palcami, jak powierzchnia odbija światło lub jak się załamuje, staje się częścią kontemplacyjnego aktu.

Dynamika światła i cienia a malarstwo strukturalne

Malarstwo strukturalne Bartosza Saro, ze swoimi warstwami i fakturami, wprowadza do dzieła niezwykle istotny element – dynamikę światła i cienia. Powierzchnie obrazu, które są nierówne, trójwymiarowe, odbijają światło w różny sposób, w zależności od kąta padania promieni. Kontemplacja tego typu dzieł to nieustanne odkrywanie nowych aspektów kompozycji, które zmieniają się w zależności od oświetlenia. Z tej perspektywy malarstwo strukturalne staje się wciągającym procesem odkrywania – każdy ruch światła, każdy zmieniony punkt obserwacji odsłania nowe szczegóły, które w tradycyjnym malarstwie mogłyby zostać przeoczone.