Zmienność barwy – Współzależność Sztuk

Zmienność barwy, zarówno w malarstwie, jak i w muzyce, odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu doświadczenia odbiorcy. W twórczości Vidala Toreyo zmienność barwy obrazów pod wpływem światła i kąta patrzenia otwiera przed widzem nowe wymiary percepcji, podobnie jak w muzycznym ruchu sonoryzmu zmieniają się barwy dźwięków instrumentów, tworząc bogatą, dynamiczną strukturę. Zmieniające się właściwości wizualne i dźwiękowe w obu tych dziedzinach sztuki można postrzegać jako różne, lecz współzależne formy wyrazu artystycznego, które kładą nacisk na ulotność, dynamikę i interaktywność.

W obrazach Vidala Toreyo, zmienność kolorów wynika z zastosowania metalicznych farb, żywic i specjalnych lakierów, które reagują na światło i ruch, tworząc wrażenie ciągłej transformacji. Obrazy te są jakby żywe – zmieniają się w zależności od tego, jak pada na nie światło, co czyni je dziełami o charakterze niemal performatywnym. W podobny sposób w sonoryzmie – kierunku muzycznym, który koncentruje się na brzmieniu i eksploracji barw dźwięków – zmienia się kolorystyka akustyczna instrumentów, tworząc ciągły przepływ dźwiękowych wrażeń. Kompozytorzy sonorystyczni, tacy jak Krzysztof Penderecki, eksperymentują z niekonwencjonalnymi technikami gry, które modyfikują barwę dźwięku, podobnie jak artysta malarz manipuluje światłem i teksturą, by zmienić postrzeganie swoich obrazów.

Zmienność barwy jako motyw towrzenia i odbioru sztuki

W obu przypadkach zmienność barwy jest kluczowym elementem procesu twórczego. U Vidala Toreyo barwa obrazu ewoluuje, stając się czymś dynamicznym, co nieustannie reaguje na otoczenie i odbiorcę. Podobnie w sonoryzmie dźwięk nie jest już stały i przewidywalny – staje się procesem, w którym barwa instrumentu jest przekształcana poprzez techniki takie jak użycie smyczków w nietypowy sposób, modulacje brzmienia czy niestandardowe sposoby wydobywania dźwięku. Ta zmienność jest źródłem głębszej emocjonalnej i sensorycznej interakcji odbiorcy z dziełem, zarówno w przypadku obrazu, jak i kompozycji muzycznej.

W obu tych dziedzinach artystycznych mamy do czynienia z płynną, nieustannie ewoluującą strukturą, która opiera się na zmienności barwy – zarówno wizualnej, jak i dźwiękowej. To współzależne podejście do sztuki poszerza granice percepcji, zachęcając odbiorcę do głębszego, bardziej wielozmysłowego zaangażowania w dzieło.

Zmienność jako wykorzystanie zmysłów i percepcji

Zarówno w sonoryzmie, jak i w sztuce dotykania obrazów Vidala Toreyo, zmieniająca się barwa staje się wielowymiarowym środkiem wyrazu, który angażuje odbiorcę na poziomie sensorycznym. Odbiorca nie jest już jedynie widzem lub słuchaczem – staje się uczestnikiem, który interaktywnie doświadcza zmieniających się barw. W przypadku obrazów, dotyk i zmieniające się światło dają możliwość eksplorowania fizycznych i wizualnych właściwości dzieła. Z kolei w muzyce sonorystycznej słuchacz doświadcza barw dźwiękowych, które zmieniają się w zależności od techniki wykonawczej, przestrzeni akustycznej i interakcji między dźwiękami.